Wydawca treści
Certyfikat PEFC
Regionalna Dyrekcja Lasów Państwowych w Poznaniu posiada certyfikat PEFC.
Logo PEFC zostało wprowadzone przez organizację pozarządową utworzoną w celu wspierania zasad zrównoważonej gospodarki leśnej (the Programme for Endorsement of Forest Certification). Pełni ona funkcję międzynarodowej organizacji parasolowej, której celem jest ocena i wzajemne uznawanie krajowych systemów certyfikacji leśnej.
PEFC Council (Programme for the Endorsement of Forest Certification Schemes - Program Zatwierdzenia Systemów Certyfikacji Leśnej) jest niezależną, pozarządową organizacją non-profit, założoną w 1999 roku, której głównym celem jest promocja trwale zrównoważonej gospodarki leśnej przez certyfikację wykonywana przez jednostki niezależne. PEFC dostarcza mechanizm potwierdzającego, że nabywcy drewna i wyrobów z papieru promują zrównoważoną gospodarkę leśną. PEFC jest ogólnoświatową organizacją powołaną dla oceny i wzajemnego uznawania krajowych systemów certyfikacji, opracowanych przez wiele zainteresowanych stron.
W chwili obecnej PEFC Council obejmuje 35 krajowych systemów certyfikacji leśnej, z których 25 przeszło do tej pory przez rygorystyczny proces oceny z udziałem publicznych konsultacji i niezależnych ekspertów. Te 25 uznanych systemów odpowiada za certyfikacje 200 milionów hektarów lasów, produkujących miliony metrów sześciennych certyfikowanego drewna na potrzeby rynku, co czyni PEFC największym światowym systemem certyfikacji leśnej. Pozostałe systemy krajowe znajdują się na różnych etapach rozwoju i uznawania przez PEFC. W Polsce prace nad stworzeniem krajowych struktur, jeszcze w ramach Paneuropejskiego Systemu Certyfikacji Leśnej, podjęto w 2003 r. W skład polskiej grupy inicjatywnej wchodziło 35 podmiotów oraz organizacji działających w obszarze leśnictwa i przemysłu drzewnego. Inicjatorem procesu tworzenia krajowych standardów PEFC były Lasy Państwowe oraz Rada PEFC Polska.
Od listopada 2003 roku Rada PEFC Polska, która działa w ramach struktur Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa (SITLiD) stała się członkiem PEFC Council. W marcu 2008 roku polskie krajowe standardy PEFC zostały uznane na forum międzynarodowym, a oficjalna ich akredytacja nastąpiła w październiku 2008 r. w Canberrze w Australii, podczas Walnego Zgromadzenia Międzynarodowej Rady PEFC. Na mocy umowy między SITLiD i Instytutu Badawczego Leśnictwa (IBL), podpisanej w dniu 16 września 2009, nastąpiła zmiana afiliacji Rady PEFC Polska. Konsekwencją tej umowy było przeniesienie członkowstwa w PEFC Council z SITLiD do IBL, co zostało zatwierdzone decyzją Walnego Zgromadzenia PEFC Council w Paryżu, w dniu 13 listopada 2009 roku.
,
Materiały do pobrania
Najnowsze aktualności
Gdy brakuje wody..
Gdy brakuje wody..
Zachmurzone niebo, może nie wprawia w najlepszy nastrój. Jednak efekty regularnie pojawiających się chmur deszczowych są widoczne w lasach. Woda w lesie jest niezwykle cenna, a gdy zaczyna jej brakować, od razu można to odczuć. Szczególnie jeśli chodzi o podatność lasów na ogień.
W ubiegłym roku tylko w okresie marca i kwietnia na terenie naszej dyrekcji wybuchło ponad 50 pożarów. Może pamiętacie, że w kwietniu 2022 roku nie było ani jednego deszczowego dnia w Poznaniu? Było bardzo sucho. Tej wiosny, w trakcie której regularnie padało, do 26 kwietnia pożarów odnotowaliśmy zaledwie… 3. To spora różnica.
Wystarczy jednak kilka słonecznych i wietrznych dni, byśmy z 0 stopnia zagrożenia pożarowego przeszli na 2, a nawet 3 stopień. Wtedy naprawdę niewiele trzeba, by pojawił się ogień.
W tym tygodniu na terenie Nadleśnictwa Sieraków doszło do pożaru o rozmiarach, którego ta okolica dawno nie doświadczyła. Żywioł zniszczył lub uszkodził las na obszarze 2,4 ha lasu, to powierzchnia ponad 3 boisk piłkarskich. W akcji gaszenia ognia brało udział 14 zastępów Państwowej i Ochotniczej Straży Pożarnej, 3 samoloty typu dromader oraz leśnicy. Źródłem pożaru najprawdopodobniej było rozkołysanie przez wiatr linii energetycznej niskiego napięcia, w wyniku czego doszło do zwarcia i zaprószenia ognia.
Dlatego tak ważne jest dbanie o wodę w lasach i zachowywanie obszarów, które gromadzą wilgoć i pomagają nam chronić je przed ogniem.
Wszystkie 25 nadleśnictw z terenu dyrekcji poznańskiej należy przynajmniej do II kategorii zagrożenia pożarowego, a połowa z nich kwalifikuje się do najwyższej I kategorii.
Kategorie te są ustalane na podstawie:
Badania wskazują, że we wszystkich nadleśnictwach lasów nizinnych występują objawy braku wody. W ponad połowie z nich niedobory wody są zjawiskiem trwałym. Zanikają torfowiska i mokradła, które należą dziś do jednych z silniej zagrożonych ekosystemów.
- średniej rocznej liczby pożarów lasu w okresie ostatnich 10 lat;
- procentowego udziału drzewostanów rosnących na poszczególnych siedliskach, które różnią się między sobą wilgotnością i roślinnością;
- warunków klimatycznych określonych na podstawie danych dotyczących średnich dobowych opadów i temperatury.
Torfowiska i inne obszary podmokłe nie tylko mogą stanowić olbrzymie magazyny wody. Jeśli ich funkcjonowanie nie jest zaburzone przez jej braki, są naszym sprzymierzeńcem w walce ze zmianami klimatycznymi. Powoli, ale skutecznie wyłapują CO2 i gromadzą go w sobie. Jeśli jednak proces ten zostanie zaburzony, na przykład przez zabiegi osuszające lub niedobory wody opadowej, sytuacja zmienia się o 180 stopni i torfowisko zaczyna dwutlenek węgla uwalniać do atmosfery.
Starając się utrzymać prawidłowe funkcjonowanie złożonych systemów, jakimi są mokradła, pomagamy samym sobie. Możemy w ten sposób zmniejszać wpływ zmian klimatu, które przyczyniają się do coraz częstszego występowania zjawisk takich jak susze, z którymi często w parze idą pożary.