Wydawca treści
Ochrona lasu w nadleśnictwie
Lasy nadleśnictwa położone są w strefie umiarkowanego zagrożenia przez czynniki chorobowe i szkodniki. Do czynników wpływających ujemnie na zdrowotność lasu należą emisje pyłów i gazów z pobliskiego Wrocławia. Istotne szkody w naszych lasach powodują niektóre gatunki owadów. W ostatnich latach na terenie Nadleśnictwa Syców wzrosło zagrożenie ze strony chrabąszcza majowego i zwójki zieloneczki, zwłaszcza na terenie obrębu Rychtal. Problematycznym gatunkiem jest także brudnica mniszka. W celu prognozowania zagrożeń ze strony tego motyla, na początku lipca, wykładane są specjalne lejkowate pułapki. Od 2018 roku szkodnikiem wtórnym, który stanowi najistotniejszy problem nadleśnictwa w drzewostanach sosnowych jest kornik ostrozębny Ips acuminatus. Szkodnik ten pojawia się przede wszystkim w drzewostanach osłabionych długotrwałymi suszami, szkodami po wiatrach, a także chorobą zamierania pędów sosny wywołanej przez Sphaeropsis sapinea.
Opryski powierzchni leśnych są prowadzone wyłącznie w przypadkach zagrożenia trwałości lasu. Poprzedzone są one konsultacjami społecznymi. Zgodnie z polityką certyfikacji FSC nie stosuje się niebezpiecznych dla środowiska pestycydów.
Szkody łowieckie wyrządzają głównie jelenie, sarny i daniele. W celu zabezpieczenia przed szkodami wyrządzanymi przez zwierzynę, odnowione lasy są grodzone specjalną siatką, którą usuwa się po wyrośnięciu drzewek na odpowiednią wysokość. Aby uniknąć grodzenia zbyt dużej liczby powierzchni, stosuje się również indywidualne zabezpieczanie repelentami i pakułami.
Nadleśnictwo Syców uczestniczy w programie "Małej Retencji Wodnej". Jego realizacja polega na budowie małych zbiorników oraz spowalnianiu odpływu wody z lasu i zahamowaniu postępującego obniżenia poziomu wód gruntowych. Powstałe zbiorniki w ciągu kilku lat zostają zasiedlone przez rozmaite gatunki roślin i zwierząt, znacznie wzbogacając bioróżnorodność.
W celu osiągnięcia zgodności ze standardami FSC na terenie Nadleśnictwa Syców zostały wyznaczone lasy o wysokiej wartości. Obszary te są desygnowane jako „Lasy o szczególnych walorach przyrodniczych w Polsce (HCVF)". Na obszarach tych działania gospodarcze będą dostosowane do wymogów ochrony wartości takich lasów. Zaliczono je do następujących kategorii:
HCVF 1 – lasy w rezerwatach przyrody oraz ostoje zagrożonych i ginących gatunków,
HCVF 3 – ekosystemy rzadkie i zagrożone w skali Europy oraz siedliska priorytetowe,
HCVF 4 – lasy wodochronne i glebochronne,
HCVF 6 – lasy kluczowe dla tożsamości kulturowej lokalnych społeczności: cmentarze, grodziska, parki podworskie, pomniki przyrody, arboretum, mogiły i miejsca pamięci narodowej.
Zgodnie z wymogami Krajowego Standardu Odpowiedzialnej Gospodarki leśnej FSC w Polsce FSC-NSTD-FM-PL w ramach kryterium 6.4, wyznaczono ekosystemy reprezentatywne. Powierzchnie te nie będą objęte zabiegami gospodarczymi, poza niezbędnymi działaniami podnoszącymi walory przyrodnicze służącymi ich zachowaniu.
W skład stref ochronnych i powierzchni ochronnych oraz „ekosystemów reprezentatywnych", wyznaczone zostały obszary rezerwatów przyrody, użytków ekologicznych, stref ochrony całorocznej zwierząt, wybrane siedliska przyrodnicze w stanie B i C, grunty pozostawione do naturalnej sukcesji, kępy ekologiczne, drzewostany zachowawcze i WDN, oraz miejsca występowania gatunków chronionych.
Najnowsze aktualności
Leśnicy w Powstaniu Wielkopolskim
Leśnicy w Powstaniu Wielkopolskim
27 grudnia Wielkopolska wspomina swych bohaterskich powstańców, którzy 104 lata temu wywalczyli powrót jej ziem do nowo odrodzonej Polski. Od zeszłego roku dzień ten zyskał status Narodowego Dnia Zwycięskiego Powstania Wielkopolskiego. Z tej okazji pragniemy przywołać nazwiska leśników, którzy również stanęli wtedy do walki i przyczynili się do tej jednej z zaledwie kilku naszych narodowych wiktorii powstańczych.
104 lata temu do walki poszła wiara spod Poznania, spod Kościana, spod Szamotuł, spod prasłowiańskiej Kruszwicy, z ziemi średzkiej, gostyńskiej, wągrowieckiej i międzychodzkiej. Poszli ojcowie i synowie, bracia i kuzyni, szwagrowie, koledzy z pracy i sąsiedzi, młodzi i starzy. Poszli chłopi i robotnicy, szewcy i krawcy, rzemieślnicy, urzędnicy i harcerze.
Poszli i zwyciężyli, Wielkopolanie, którzy w godzinach próby okazali się wielcy, dumni, bohaterscy, niezłomni. Było to zwycięstwo zwykłych, prostych ludzi, którzy przypięli do czapki polskiego orła, a swoją krwią zapisali najpiękniejsze karty naszej historii.
Wśród ochotników walczących w Powstaniu Wielkopolskim nie zabrakło leśników i robotników leśnych. W trakcie działań zbrojnych las i leśnicy niejednokrotnie odgrywali pierwszoplanowe role. Leśnicy jako posiadacze dobrej broni myśliwskiej byli snajperami w oddziałach powstańczych i wraz z robotnikami leśnymi, z uwagi na doskonałą znajomość terenu byli przewodnikami. Często stawali na czele oddziałów powstańczych. Gościnne wielkopolskie leśniczówki, dawały schronienie walczącym na każdej linii frontu.
Opierając się na publikacji prof. Władysława Chałupki pt. „Leśnicy w Powstaniu Wielkopolskim 1918-1919” możemy doliczyć się blisko 300 nazwisk. Część z nich była leśnikami już w momencie wybuchu powstania, pozostali znaleźli się na leśnej ścieżce już po zakończeniu walk. Dla większości była to nie pierwsza i nie ostatnia chwila, w której chwycili za broń.
Wielu z nich jest dzisiaj zapomnianych, niektórzy nigdy nie doczekali się podziękowania, a przecież byli to nasi dziadkowie i pradziadkowie. My leśnicy wielkopolscy jesteśmy z Was dumni! Pamiętamy!
Ich biografie różnią się czasem w detalach, ale można dostrzec tu wzór, który niejednokrotnie wymusiły na nich czasy, w jakich przyszło im żyć, ale i oddanie polskiej sprawie. Warto tu przypomnieć kilka nazwisk:
- Stanisław Borczyński (1896-1951) pochodzący spod Ostrowa, już w gimnazjum włączył się w działania nielegalnego wtedy Towarzystwa Tomasza Zana, za co został wydalony ze szkoły. Trafił pod skrzydła nadleśniczego Władysława Wiewiórowskiego (również bohatera Powstania Wielkopolskiego, o którym już niejednokrotnie pisaliśmy), a gdy w 1918 wybuchły walki znalazł się w poznańskim sztabie jako telegrafista. Po zakończeniu powstania wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej i III Powstaniu Śląskim. W międzyczasie rozpoczął studia leśne, które ukończył w 1923 r. z tytułem inżyniera. II Wojna Światowa zastała go jako nadleśniczego w Czeszewie. Brał udział w kampanii wrześniowej w trakcie, której został ranny i trafił do niewoli. Zwolniony z obozu jenieckiego został wysiedlony do Generalnej Guberni. Po wojnie wrócił na stanowisko nadleśniczego w Czeszewie, a następnie pracował jako inspektor w Dyrekcji Lasów Państwowych. Zmarł w wieku 55 lat, zaledwie 6 lat po zakończeniu wojny.
- Franciszek Górski (1876-1941) urodzony w Kórniku, po ukończeniu gimnazjum i zdaniu matury podjął pracę w lasach należących do Zamojyskich, a następnie u Skórzewskich pod Czerniejewem. Na początku XX wieku studiował leśnictwo w Tharandcie. Na polecenie Zygmunta Skórzewskiego wraz z początkiem Powstania Wielkopolskiego zorganizował w Czerniejewie kompanię ochotników, która następnie przeszła pod dowództwo pułkownika Kazimierza Grudzielskiego. Górski po zakończeniu powstania zarządzał lasami Skórzewskich aż do wybuchu II Wojny Światowej. Został aresztowany we wrześniu 1939 r. i zesłany do obozu w Mauthausen, gdzie zmarł w 1941 r.
- Stanisław Suchocki (1900-1982) urodzony w Pleszewie, od stycznia 1919 r. uczestniczył w Powstaniu Wielkopolskim. Następnie jako ułan walczył w wojnie polsko-bolszewickiej w 15. Pułku Ułanów Poznańskich. Po zwolnieniu ze służby rozpoczął studia leśne na Uniwersytecie Poznańskim, które ukończył w 1924 r. Po 10 latach pracy objął stanowisko nadleśniczego w Skorzęcinie, gdzie pracował do wybuchu wojny. Brał udział w bitwie pod Bzurą i obronie Warszawy. Po zakończeniu kampanii wrześniowej wrócił do Skorzęcina, skąd został wysiedlony do Krakowa. Po wojnie udało mu się ponownie wrócić do nadleśnictwa, ale w wyniku różnych nacisków musiał wyjechać do Poznania.
Źródło: Chałupka W. 2021 "Leśnicy w Powstaniu Wielkopolskim 1918-1919. Słownik biograficzny", Polskie Towarzystwo Leśne, Poznań