Człowiek co prawda prowadził tutaj gospodarkę leśną i przekształcił w pewnym stopniu naturalny krajobraz. Jednakże przez długi okres obszary te stanowiły pustkę ludnościową  a od 1871 roku notowano ciągły spadek zaludnienia. Lasy miały więc tutaj charakter ustronia. Z tego powodu do dziś charakteryzują się one bogactwem siedlisk leśnych  a skład gatunkowy drzewostanów oraz ukształtowanie terenu przywodzą na myśl klimat pogórza. Pod względem historycznym szczególną uwagę przyciąga miejscowość Bukowina Sycowska. Nie sposób nie domyślić się, że nazwa wsi ma polskie pochodzenie oraz związek z okalającymi tę miejscowość buczynami.

Po raz pierwszy miejscowość wymieniono w roku 1283. Bieg historii umieścił jednak Bukowinę w granicach Śląska, który przez długi okres pozostał we wpływach Prus. Rozkwit miejscowości nastąpił pod koniec XVIII wieku kiedy to trafiła w posiadanie rotmistrza Karla Albrechta Moritza von Wegera. W 1796 roku odkrył on wypływającą spod ziemi wodę. W miejscu tym zbudował studnię. Jak się później okazało woda obfitowała w składniki korzystne dla zdrowia – żelazo węglanowe, witriol oraz ałun (sole potasu i aluminium). Źródło zostało zagospodarowane a nowo ochrzczona Bad Bukowine (Kąpielisko Bukowina/Bukowina-Zdrój) stała się jednym z większych centrów uzdrowiskowych w okolicach Wrocławia funkcjonującym aż do końca I wojny światowej. Istniała tutaj pijalnia wód oraz dom kąpielowy a pozyskiwana z okolicznych złóż borowina trafiała do wielu innych ośrodków na Śląsku.

W miesiącach wiosennych i letnich Bukowina stawała się ważnym celem podróży i miejscem wielu wydarzeń kulturalnych – spotkań i koncertów. Ważną rolę odgrywała restauracja Waldschlößchen (Zamek Leśny), która kilkukrotnie zmieniała właścicieli by trafić w ręce rodziny Rennerów. Powiększyli oni istniejące pokoje, zbudowali ogromny parkiet oraz odnowili istniejący ogród.

We wspomnieniach dawnych mieszkańców wsi, przewijają się obrazy tego co dziś nazwali byśmy turystycznym oblężeniem. W największe święta, spokojną miejscowość wypełniał gwar, furkot bryczek, samochodów i dzwonki rowerów. Wśród gości wielu było Polaków i bogaczy z regionu poznańskiego. Pewien mieszkaniec Międzyborza z rozrzewnieniem wspomina drogę do Bukowiny prowadzącą przez malownicze wzgórza wokół Korsarenberg (Zbójnik) oraz aleję starych jabłoni prowadzącą do podnóża lasu bukowego skąd rozpościerał się widok na uzdrowisko. Las ten dzisiaj przez miejscowych nazywany jest Bukową Górą. Ostały się w nim jeszcze wspominane stare, majestatyczne buki dominujące nad młodnikami tego samego gatunku a z niektórych fragmentów stoku wciąż biją źródła krystalicznej wody.

Od zakończenia I Wojny Światowej opisuje się powolny upadek obiektów uzdrowiskowych. Miejscowość na podstawie Traktatu Wersalskiego pozostała w granicach Niemiec. Po 1933 roku Bukowina uległa germanizacji nazw niemających pochodzenia niemieckiego. Nazwa straciła również swój uzdrowiskowy charakter. Do końca II Wojny Światowej funkcjonowała jako Buchenhain (Bukowy lasek/Bukowina). Wspomina się wtedy funkcjonujące jeszcze małe sklepiki, ośrodek wspólnotowy kościoła ewangelickiego, stację pielęgniarek i mały kościół. W skład miejscowości wchodziły wówczas także dzisiejsze Wydzierno, Królewska Wola i Węgrowa. Okoliczne lasy były wtedy pod opieką leśniczego Galliena, który zamieszkiwał tutejszą leśniczówkę do 1945 roku a przez kolejne dwa lata nadal pracował zawodowo ale już pod polską administracją w Nadleśnictwie Międzybórz. W skład owego Nadleśnictwa włączono wtedy m.in. upaństwowione lasy własności ziemskiej oraz kapituły wrocławskiej. Od 1954 roku bukowińskie lasy wchodziły w skład Nadleśnictwa Goszcz a następnie zostały przekazane Nadleśnictwu Syców.

Źródła:

fotografie i pocztówki: http://polska.org.pl; http://ebay.pl

dane historyczne: "Słownik historyczno – geograficzny miejscowości z terenu LGD Dobra Widawa"; http://www.gross-wartenberg.de; Józef Lompa, „Krótki rys jeografii Śląska dla nauki początkowej”;